Informe Especial sobre Honduras: Mel Zelaya en Tegucigalpa - Columna de Amy Goodman: O Presidente Zelaya e a valentía dunha acción

Fonte da Galería: resiste-honduras.blogspot.com

DN!: Informe Especial Honduras e a Columna de Amy Goodman - 24 de Setembro, 2009 - "Democracy Now! en español" emitido ás 22:00 horas.

• Boletín Especial / Crise en Honduras: Columna de Amy Goodman (audio en español)
• Informe de Andrés T. Conteris desde a Embaixada de Brasil en Tegucigalpa (audio 1 e audio 2)
• Entrevista ao especialista Mark Weisbrot (só texto)

Ao envío habitual da columna, esta semana sumamos outros dous artigos referidos ao tema que Amy Goodman aborda na súa columna de opinión semanal, a crise en Honduras e o regreso do Presidente Zelaya ao seu país.

Andrés T. Conteris, de Democracy Now! en Español, atópase na Embaixada de Brasil en Tegucigalpa, cubrindo todas as instancias da volta de Zelaya a Honduras. Desde alí envía o informe que copiamos abaixo. 

Mark Weisbrot traballa no Centro de Investigacións Económicas e Políticas de Estados Unidos e é un especialista en asuntos latinoamericanos. Na entrevista que incluímos aquí dá a súa visión sobre o papel de Estados Unidos nesta crise e as posibilidades que se abren coa volta de Zelaya a Honduras.

Democracy Now! -- "O Informe de Guerra e Paz"
www.democracynow.org/es

O Presidente Zelaya e a valentía dunha acción

Por Amy Goodman

Manuel Zelaya, o presidente democraticamente electo de Honduras, está de regreso no seu país tras ser derrocado por un golpe militar o 28 de xuño. Zelaya apareceu alí de forma inesperada o luns pola mañá, anunciando a súa presenza na capital, Tegucigalpa, desde a Embaixada de Brasil, onde se refuxiou. Os hondureños comezaron de inmediato a dirixirse á embaixada a mostrar o seu apoio. A valente acción de Zelaya prodúcese nunha semana moi importante, na que os líderes mundiais atópanse en Nova York para participar da Asemblea Xeral das Nacións Unidas, á que lle seguirá a reunión de presidentes e ministros de economía do G-20 en Pittsburgh. O goberno de Obama podería verse obrigado, finalmente, a sumarse á opinión mundial de oporse decisivamente ao golpe.

Aínda non queda claro como ingresou Zelaya a Honduras. Díxolle á prensa o luns: "Tiven que percorrer durante quince horas, unhas veces camiñando, outras veces marchando, en diferentes lugares, a medianoite, porque eu quería celebrar o aniversario da patria co pobo hondureño". Unha fonte da Embaixada de Brasil dixo que é probable que se ocultou no baúl dun auto, atravesando ata 20 postos de control en forma exitosa.

Preto da madrugada do martes, os seguidores que desobedeceron o toque de queda imposto polo goberno e que se atopaban fronte á Embaixada de Brasil foron dispersados en forma violenta con gases lacrimóxenos e canóns lanza auga. Cortáronse os servizos de electricidade, as liñas telefónicas e a auga da embaixada, e as forzas armadas hondureñas puxeron un camión con altoparlantes alí, co himno nacional hondureño a todo volume. O luns, a Organización de Estados Americanos (OEA) reiterou o seu reclamo por "a firma inmediata do Acordo de San José", o acordo negociado polo Presidente de Costa Rica Oscar Arias, que reclama o regreso de Zelaya como presidente, con membros do réxime golpista dentro do goberno e amnistía para todos os que participaron no golpe. Zelaya estivo de acordo cos termos propostos, pero o presidente do réxime golpista, Roberto Micheletti, rexeitounos.

Logo do golpe do 28 de xuño, a OEA suspendeu de inmediato a Honduras do sistema de dereitos da OEA e solicitou a restitución inmediata de Zelaya. O 30 de xuño, a Asemblea Xeral da ONU emitiu un pedido unánime para "o reestablecimiento inmediato e incondicional de Zelaya no poder".

De modo similar, a Unión de Nacións Suramericanas, UNASUR, no seu cume en Quito, Ecuador, denunciou formalmente o golpe. A Comisión Interamericana de Dereitos Humanos da OEA viaxou a Honduras a fins de agosto e informou que as manifestacións a favor de Zelaya "foron interrompidas polas forzas de seguridade pública, tanto a policía como as forzas armadas, provocando mortes, casos de tortura e malos tratos, centos de feridos e miles de detencións arbitrarias".

O 29 de xuño, o Presidente Barack Obama dixo claramente: "O Presidente Zelaya foi electo democraticamente. Aínda non cumprira o seu mandato. Cremos que o golpe non foi legal e que o Presidente Zelaya continúa sendo o presidente de Honduras, o presidente electo democraticamente alí". Pero as subseguintes accións -ou a inacción- de Obama e da Secretaria de Estado Hillary Clinton enviaron sinais confusos. Mentres Obama utilizou nun principio a palabra golpe, os pronunciamientos oficiais sobre o tema evitaron o termo, que, de ser utilizado, provocaría a suspensión obrigatoria da axuda estranxeira. En cambio, o goberno de Obama despregou unha estratexia de castigo selectivo ao réxime golpista, rescindindo vísalas a Micheletti e a outras figuras crave do golpe, e detendo o envío da suma relativamente simbólica de 30 millóns de dólares en axuda.

A Secretaria de Estado, Clinton, dixo o luns nunha reunión co presidente de Costa Rica, Oscar Arias: "É imperativo que comece o diálogo, que haxa unha canle de comunicación entre o Presidente Zelaya e o réxime de facto en Honduras. E tamén é imperativo que o regreso do Presidente Zelaya non provoque ningún conflito nin violencia, senón que todos actúen en forma pacífica para tratar de achar os puntos en común". As Nacións Unidas probablemente tomen medidas esta semana en apoio a Zelaya. Zelaya dixo o martes desde a Embaixada de Brasil en Tegucigalpa acerca do que espera agora de Estados Unidos: "Que fagan respectar a Carta Democrática da OEA. Que se convoque de xeito urxente ao Consello de Seguridade de Nacións Unidas e que se preparen para actuar con todas as actividades comerciais e económicas para facer que esta ditadura entenda a mensaxe".

Está previsto que o Presidente Obama presida unha sesión do Consello de Seguridade da ONU, sendo esta a primeira vez que un Presidente de Estados Unidos preside a sesión. Costa Rica actualmente ten un lugar no Consello de Seguridade, e podería, en teoría, expor o tema de Honduras. Logo en Pittsburgh, onde se reúne o G-20 para avaliar e actuar sobre a crise financeira mundial, o apoio de Brasil a Zelaya podería ser un factor crave. Brasil, un dos membros do G-20, é por lonxe a maior economía de América do Sur e é un aliado e socio comercial clave de Estados Unidos. Cos gases lacrimóxenos flotando na Embaixada de Brasil en Tegucigalpa e un posible ataque armado contra a embaixada por parte do réxime golpista para arrestar a Zelaya, esta semana Obama e Clinton finalmente poderían verse obrigados a axudar ao pobo hondureño a reverter o golpe.

Escoitar o Artigo de Amy en Español


Notas. - 

• Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.
• Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org
• Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.

Informe de Andrés T. Conteris desde a Embaixada de Brasil en Tegucigalpa

23 de setembro de 2009

Andrés Conteris, do Programa Noviolencia Internacional e Democracy Now! en Español, atópase na embaixada de Brasil e está cerca do Presidente Zelaya.

Escoitamos o seu segundo informe, en español:

Audio 1

Infórmalles Andres Thomas Conteris desde a embaixada de Brasil en Tegucigalpa, Honduras. Aquí, nesta sede diplomática, esta o señor presidente José Maual Zelaya Rosales. Desde fai dous días estivo aquí coa súa familia, co seu equipo de seguridade e apoio e coa prensa nacional e internacional. Aquí na embaixada sentiuse a represión deste réxime golpista. Xusto onte, o martes ás cinco e media da mañá, logo dunha noite de celebración nas rúas acá en fronte da embaixada, sentiuse a represión despois do xúbilo. Ou sexa, un xubileo incrible nas rúas que enfronta un abuso total por parte deste réxime de facto. Acatacaron na rúa á fronte da embaixada, con gases lacrímogenos e eses gases entraron e encheron completamente toda a sede da embaixada de Brasil, aquí en Tegucigalpa. Todos nós e nosostras sufrimos ese ataque de gases, pero na rúa sufriron moito máis, porque aí golpeáronlles, feríronlles con balas, tamén xente hospitalizada, centos de persoas detidas e centos de persoas feridas tamén. O que pasa é que este réxime golpista esta completamente desesperado e xa ven que están nun camiño sen saída. Ou sexa, mañá día xoves, vaise a reunir o Consello de Seguridade das Nacións Unidas para tocar o tema de Honduras de xeito de urxencia. O Chanceler de Brasil solicitou esta reunión de urxencia e foi aceptada para que se convoque mañá xoves. Van tratar o tema do feito que este réxime golpista atacou non soamente a sede, pero en particular atacaron máis intensamente ao pobo de Honduras. Pero o que pasou aquí é que o pobo levantouse, obedecendo o terceiro artigo da Constitución, que cando un goberno é usurpador do poder, o pobo ten dereito á insurrección. E o presidente Zelaya dixo que esa insurrección ten que ser de xeito pacífico, e el pon moito énfase no feito de que ten que ser da non violencia activa.

DN!é: Andrés, e desde dentro da embaixada, desde o que se comenta na contorna do presidente Zelaya, eles están tendo contacto con representantes do réxime de facto? Está habendo negociacións ou aínda non hai ningún tipo de contacto?

Audio 2

O presidente Zelaya viño a Honduras e aquí está na embaixada do Brasil, e o dixo moi moi claramente, está super aberto ao diálogo. O estea querendo que esta crise termine nunha negociación, para que non se teña que derramar máis sangue. Sangue que se ha derramdo tantas veces nestes días [inaudible]. O presidente dixo que está aberto ao diálogo e soamente onte escoitouse por primeira vez en palabras que o señor Roberto Micheletti quere entrar nun diálogo, pero ben sabemos que todo o proceso que ocorreu por semanas, no proceso de San José Costa Rica, non terminou en nada. O señor presidente Zelaya aceptou todos os puntos desta negociación e o réxime golpista con Micheletti non puideron aceptar que o presidente, electo democraticamente polo pobo de Honduras, regrese ao poder, como el ten o dereito de facer. Entón, non se sabe o que quere signifcar o feito de que por fin Micheletti esta dicindo que está aberto ao diálogo. Pero o que estamos vendo son as accións, as accións deste réxime de facto son moi claras, ou sexa, a represión contra esta embaixada de Brasil e a xente que está aca dentro, cortando a luz eléctrica, cortando a auga, previndo que traian medicamento e comida. Estas son medidas de guerra psicolóxica en contra do presidente Zelaya, a súa familia, do equipo que está aquí e a prensa que tamén estamos presentes.


Entrevista ao especialista Mark Weisbrot (só texto)

Informe desde Honduras: o presidente deposto Manuel Zelaya regresa a Honduras desafiando ao goberno de facto

22 de Setembro, 2009

Imos en directo á embaixada de Brasil en Tegucigalpa, capital de Honduras, onde Manuel Zelaya pediu refuxio. Tras o dramático regreso de Zelaya, o goberno de facto ordenou un toque de queda, pero miles de seguidores de Zelaya desafiaron a prohibición e manifestáronse ante a embaixada de Brasil. A policía lanzou esta mañá gases lacrimóxenos nos arredores da embaixada para dispersar á multitude. Escoitamos as palabras de Zelaya desde o interior da embaixada e falamos con Andrés Conteris e Mark Weisbrot.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: O presidente hondureño Manuel Zelaya tivo un dramático regreso ao seu país case tres meses despois do golpe militar que o obrigou a exiliarse. O luns, Zelaya reapareceu na capital de Honduras, Tegucigalpa, refuxiándose na embaixada de Brasil. Falando desde o teito da embaixada, Zelaya dixo que chegara logo dunha longa viaxe, viaxando ás veces a pé para evitar que o detectasen.

PRESIDENTE MANUEL ZELAYA: "Tiven que percorrer durante quince horas, unhas veces camiñando, outras veces marchando, en diferentes lugares, a medianoite, porque eu quería celebrar o aniversario de l apatria co pobo hondureño. Os que creron que gobernar é cousa fácil, equivocáronse. Gobernar non é tarefa de iracundos nin de irascibles. Gobernar é cousa seria. Gobernar require talento, dedicación e amor ao pobo".

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: Zelaya non deu detalles, pero é pouco probable que puidese regresar sen a axuda de funcionarios do exército hondureño ou dos servizos de intelixencia. Esa posibilidade podería significar un novo revés para o réxime de facto de Honduras, que viña contando co apoio militar para resistir os disturbios internos e desafiar ao illamento global.

O xefe do réxime golpista, Roberto Micheletti, nun principio acusou as noticias sobre o retorno de Zelaya como, cito, "terrorismo mediático". Pero a medida de que miles de seguidores de Zelaya comezaron a achegarse á embaixada de Brasil, Micheletti, impuxo un toque de queda nacional e falou por cadea de radio e televisión. Acompañado polo seu gabinete e os altos mandos militares, Micheletti pediulle a Brasil que entregue a Zelaya para a súa detención.

ROBERTO MICHELETTI: Non queda claro por que regresou agora a Honduras o Sr. Zelaya. Só el sábeo. Pero eu non podo arribar a outra conclusión máis que está aquí para continuar obstaculizando a celebración das nosas eleccións o próximo 29 de novembro, como o viñeron facendo el e os seus seguidores desde fai varias semanas. Fago un chamado ao goberno de Brasil a que respecte a orde xudicial ditada contra o Sr. Zelaya, entregándoo ás autoridades competentes de Honduras. O Estado de Honduras está comprometido a respectar os dereitos do Sr. Zelaya ao debido proceso. Os ollos do mundo están postos sobre Brasil e tamén sobre Honduras. Non deixemos que as paixóns duns poucos manchen a reputación e imaxe da nosa xente.

AMY GOODMAN: Os partidarios de Zelaya informaron sobre a intención de marchar facía o palacio presidencial durante a tarde de hoxe. Aquí en EE.UU., a Secretaria de Estado, Hillary Clinton, instou a ambas as partes a establecer o diálogo.

HILLARY CLINTON: É imperativo que o diálogo comece, que exista unha canle de comunicación entre o Presidente Zelaya e o réxime de facto en Honduras. E tamén é imprescindible que o regreso do Presidente Zelaya non conduza a ningún conflito ou violencia, senón que todos actúen de xeito pacífico para tratar de atopar algún terreo común. Unha vez máis, os costarriqueños van utilizar os seus bos oficios para tratar de promover que iso ocorra.

AMY GOODMAN: Clinton falou no marco da Asemblea Xeral das Nacións Unidas, onde se reuniu co presidente de Costa Rica, Oscar Arias. Logo da reunión, Arias dixo que estaría disposto a viaxar a Honduras co obxectivo de renovar os esforzos para conseguir unha solución negociada.

PRESIDENTE OSCAR ARIAS: Creo que esta é a mellor oportunidade, o mellor momento, agora que Zelaya volveu ao seu país, para que as dúas partes asinen o acordo de San José. É todo o que temos sobre a mesa. Non hai un plan B. E cando se escribiu este acordo de San José, foi logo de escoitar a todo o mundo. Tomamos as suxestións de cada unha das partes. Eu estaría disposto a ir, pero se ambas as partes ... se ambas as partes pídenme ir a Tegucigalpa, sen dúbida estaría máis que compracido de ir ver o que podo facer.

AMY GOODMAN: Escoitamos recentemente ao Premio Nobel da Paz, o presidente costarriqueño Oscar Arias. Agora imos directamente á embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Andrés Conteris, que traballa connosco en Democracy Now! e é o director do Programa para as Américas da organización Non Violencia Internacional, atópase no interior da embaixada. Dámosche a benvida a Democracy Now!, Andrés. Que está pasando agora mesmo?

ANDRES CONTERIS: Amy, que bo falar contigo. Fai uns corenta minutos, militares e policías dispersaron moi violentamente aos máis de 500 manifestantes que se atopaban fóra da embaixada, que habían estado danzando e celebrando con alegría toda a noite. Puiden ver o seu incrible, incrible espírito de xúbilo, xa que se expresaron dese modo desde que se coñeceu a noticia de que o presidente Zelaya regresara ao país. Logo, fai corenta minutos, houbo un masivo ataque con gases lacrimóxenos e un desaloxo violento das máis de 500 persoas que se atopaban fronte á embaixada.

Estou dentro da embaixada, con preto de 150 persoas que están dentro. Non houbo un ataque directo contra a propia embaixada, pero o gas lacrimóxeno introduciuse, e afectou a todos e cada un de nós que estamos dentro da embaixada. Agora estou na habitación onde dorme o Presidente, e estou preto da Primeira Dama. Todos estamos afectados por este ataque con gases lacrimóxenos. Pero, afortunadamente, non hai lesións permanentes. Non estamos ao tanto dos feridos, pero estou seguro de que debe haber moitos entre os que protestaban e celebraban fóra da embaixada.

AMY GOODMAN: Andrés, podes dicirnos como fixo o presidente Zelaya para regresar a Honduras?

ANDRES CONTERIS: As noticias son? Amy, preguntóuselle iso directamente e contestou dun xeito moi xeral, pero as noticias son que voou desde Nicaragua ao Salvador e logo chegou á fronteira nun lugar chamado O Amatillo e ocultouse no maleteiro dun coche e cruzou uns cincuenta, desculpen, unha vintena de barricadas da policía e nunca foi detectado. Dirixiuse directamente?o seu chofer levouno directamente á embaixada de Brasil.

Os primeiras informacións eran que o Presidente estaba en Honduras e que estaba na sede das Nacións Unidas. Así que a marcha inicial de celebración foi ás Nacións Unidas. Había miles e miles de persoas celebrando o seu retorno. E logo sóubose que estaba na embaixada de Brasil, e entón esa celebración trasladouse aquí.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: E Andrés, por que os brasileiros déronselle refuxio naEmbaixada de Brasil en Tegucigalpa?

ANDRES CONTERIS: Está moi claro que Brasil foi un defensor moi forte do Presidente Zelaya durante toda esta crise. E polo poder e o simbolismo da forza de América do Sur e de Brasil, que é o máis forte e máis grande deses países, está claro, creo, que o Presidente Zelaya decidiu que este era o mellor lugar. E cando el chegou, por suposto, abríronlle as portas. As autoridades brasileiras informaron que non sabían de antemán que ía vir aquí, pero foi ben recibido cando chegou. E a súa familia reuniuse aquí con el, na embaixada, por primeira vez logo de oitenta e seis días de estar separados.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: E o Presidente, o xefe do réxime golpista, Roberto Micheletti, continuou co seu chamado para a detención de Zelaya. Que di o Presidente Zelaya agora de todo isto?

ANDRES CONTERIS: O Presidente Zelaya fala moi positivamente, nun modo moi conciliador. Nin sequera tómase en serio o que o líder do réxime golpista, Micheletti, está dicindo. Micheletti di que hai un espazo no cárcere esperando polo Presidente Zelaya. Con todo, o Presidente Zelaya está realmente centrado no xeito de como resolver realmente esta crise a través da mediación.
Espérase que hoxe arribe o Sr. Insulza, o Secretario Xeral da OEA. Con todo, pecháronse os aeroportos e non é seguro que vaian permitir a aterraxe do avión co señor Insulza da OEA.

AMY GOODMAN: Andrés Conteris comunícase connosco desde o interior da embaixada brasileira en Tegucigalpa. Roberto Micheletti di que quere que Brasil entregue ao presidente destituído. Andrés, Hai algunha resposta de Zelaya sobre esa petición?

ANDRES CONTERIS: En termos desa petición, non, non houbo unha resposta directa. El, realmente, trata a este réxime golpista coma se non existise, na medida do posible, e non recoñece a súa autoridade. Moitos dos que estaban nas rúas oíron falar do toque de queda que foi imposto ás 4:00 da tarde de onte, e que se mantivo durante toda a noite, e non responderon a esa orde porque cren que o Presidente Zelaya é o presidente e é o único que pode dar a orde para un toque de queda. E por iso seguiron celebrando nas rúas.

SHARIF ABDEL KOUDDOUS: Andrés comunícase connosco desde o interior da embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Tamén temos desde Wáshington, DC a Mark Weisbrot. El é co-director do Centro de Investigacións Económicas e Políticas e presidente de Just Foreign Policy. escribiu cumpridamente sobre a crise de Honduras e é un veterano analista de asuntos latinoamericanos. Mark, podería explicar a importancia do retorno de Zelaya, en particular en vésperas da Asemblea Xeral das Nacións Unidas?

MARK WEISBROT: Si. Bo, creo que marca unha gran diferenza. houbo unha gran diferenza desde o principio, desde o golpe de estado do 28 de xuño. houbo unha gran brecha entre Estados Unidos e o resto do mundo desde o principio acerca desta situación. A Asemblea Xeral das Nacións Unidas, a Organización de Estados Americanos, a Unasur, a Unión de Nacións Suramericanas, todos dixeron desde o primeiro momento que querían o retorno inmediato e incondicional do presidente electo, Zelaya. E Estados Unidos nunca dixo iso, en realidade. De feito, o acordo proposto por Arias puxo todo tipo de condicións ao seu regreso, incluíndo a incorporación das persoas que encabezaron o golpe ao seu goberno e o adiantamento das eleccións. E de feito, como Andrés mencionou, Brasil foi un forte defensor de Zelaya, e o ministro de Relacións Exteriores de Brasil dixo un par de meses atrás  ... queixouse ante Hillary Clinton de que estas condicións fosen incluídas no acordo de Arias, xa que, como se sabe, nin a Organización de Estados Americanos, nin as Nacións Unidas ou calquera outra persoa querían un acordo dese tipo. Así o dixo publicamente. Isto quere dicir que sempre houbo esta gran diferenza, pero o goberno de Obama foi capaz de pasar o tema sen máis, porque non houbo moita atención sobre Honduras.

E así, agora, coa Asemblea Xeral e coa atención centrada no retorno dramático de Zelaya, Obama vai ter que inclinarse por unha das partes máis de que o fixo ata agora. O goberno de Obama foi moi ambivalente. Foron e viñeron, primeiro sostiveron a postura de que debe ser restituído no seu cargo e logo chegaron a dicir case o contrario. E o 4 de agosto, o goberno enviou unha carta, por exemplo, ao Presidente Lugar [Senador Lugar], na que retrocedían bastante no seu apoio a Zelaya. E Zelaya estivo aquí seis veces desde que foi derrocado, aquí en Wáshington, e o presidente Obama non se reuniu con el nin unha vez, a pesar de recibir solicitudes de persoas que son amigos próximos e aliados del e tamén de membros demócratas do Congreso.

Este é o tipo de sinais, sinais mixtos, que este goberno enviou aos líderes do golpe de estado e que fortaleceron a súa vontade ao longo de todo este tempo. E teñen moita razón agora, por exemplo. Haberá que facer moita máis presión para sacalos de alí, moita máis, tanto internacional como nacional, dentro de Estados Unidos. Haberá que facer moita máis presión sobre o goberno de Obama para que realmente fórceos a deixar o goberno.

AMY GOODMAN: E exactamente que podería facer a administración Obama se se compromete a soster o apoio ao líder democraticamente electo, Manuel Zelaya? Cal é a relación que EE.UU. ten con Honduras?

MARK WEISBROT: Oh, eles poderían facer bastante máis. En primeiro lugar, o 11 de agosto, dezaseis membros do Congreso enviaron unha carta ao Presidente Obama e á secretaria de Estado, Hillary Clinton, na que pediron que se conxelen os activos dos líderes do golpe, e ata do goberno?tamén poden conxelar os activos do goberno. Cando Aristide, o Presidente Aristide de Haití, foi derrocado por primeira vez, George Bush pai conxelou algúns dos activos da ditadura e deullos ao goberno no exilio, ao Presidente Aristide. E isto foi, bo, durante unha presidencia republicana que, en realidade, inicialmente apoiara ou había estado involucrado no golpe. E isto é o mínimo que poderían facer agora.

Poderían pór todo tipo de presións, algo que non fixeron ata agora. E, de novo, vemos á nosa Secretaria de Estado que está tratando de dicir, "bo, ambas as partes deben facer isto, ambas as partes", ata onte á noite dixo que apoiaba o toque de queda que este goberno impuxo para evitar que as persoas maniféstense de forma pacífica. E así pois, todo este tipo de cousas.

Ademais, non houbo unha soa palabra deste goberno sobre as múltiples violacións aos dereitos humanos cometidas pola ditadura, os miles de arrestos e detencións arbitrarias, as golpizas. dispararon contra os manifestantes e houbo mortos. Estes abusos de dereitos humanos foron denunciados por Human Rights Watch, Amnistía Internacional, pola Comisión Interamericana de Dereitos Humanos da Organización de Estados Americanos, por grupos de dereitos humanos de Honduras, por Europa. E nada, nada saíu deste goberno. Creo que realmente di moito. Que lle di o moito que este goberno non quixo debilitar á ditadura en Honduras. Iso é o que vai ter que cambiar. E creo que vai haber máis presión internacional, e esperamos máis presión interna, tamén, para cambiar iso.

AMY GOODMAN: Mark Weisbrot, ante a sorpresa do réxime golpista, Zelaya regresou a Honduras, que está agora na embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Pero se estivese en Nova York e quixese falar, dirixirse á Asemblea Xeral das Nacións Unidas, que ocorrería? Quen o recoñecería?

MARK WEISBROT: Bo, o reconecerían a el e recibiría un enorme apoio. E ese era, estou seguro, o seu outro plan: se non regresase a Honduras, falaría alí. Pero isto, creo eu, é moito máis potente. Quero dicir, que tería talvez unhas poucas liñas aquí e alá nas noticias. Isto atrae agora á atención do mundo. Imos ver unha chea de apoio nas Nacións Unidas e de varios xefes de estado a Zelaya, moita máis presión, e aquí no Congreso, tamén, por certo.

E se os espectadores queren facer algo, poden porse en contacto con membros do Congreso, e xa sabe, haberá outra carta dos membros do Congreso que indica que Zelaya debe volver. E tamén o Observatorio da Escola das Américas pediu ás persoas que escriban e chamen ao Departamento de Estado. Así que, vai ver moita máis presión sobre eles.

E a pregunta é, realmente farán o que hai que facer para librarse deste goberno? Porque o goberno aínda ten amigos aquí. bo, vostedes entrevistaron a Lanny Davis. Eles coñecen persoas influentes. Teñen aos republicanos, e teñen a favor, vostedes saben, grandes intereses neste goberno, incluídos os militares, que queren manter a súa base alí. E hai moitas forzas aquí que realmente non queren que Zelaya volva, ou se están dispostos a que volva, non queren que sexa como un triunfador. Vostede sabe, iso é outra cousa pola que están moi preocupados, que el salga gañando e os seus amigos no goberno, no réxime de facto, terminen perdendo. Así que, de novo, vai ter que haber moita presión, pero sen dúbida a presión incrementouse bastante co regreso de Zelaya.

AMY GOODMAN: Mark Weisbrot, quero volver a Andrés na embaixada de Brasil en Tegucigalpa. Andrés Conteris, de Democracy Now! en Español, que está xusto á beira do presidente agora, que está falando cos xornalistas. Andrés, describe o que está sucedendo.

ANDRES CONTERIS: Si, Amy, estou aquí co Presidente, e el está falando. Vou deixar oír a súa voz e tratar de facer a tradución.

PRESIDENTE ZELAYA: "e obriguemos á ditadura a que entre en diálogo para solucionar estes problemas canto antes. [?] ... cando invadiron a miña casa, provocando este Estado de facto e represivo que ten hoxe ao pobo hondureño sometido e secuestrado".

ANDRES CONTERIS: O Presidente está tomando un vaso de auga agora, e imos facerlle unha pregunta. Non é posible facer unha pregunta neste momento, pero imos escoitar a súa resposta a outras preguntas.

AMY GOODMAN: Andrés Conteris estalle facendo ao Presidente Zelaya unha pregunta.

ANDRES CONTERIS: De EE.UU., Sr. Presidente, queren saber que é o que Ud. pídelle ao pobo e ao goberno de EE.UU.

PRESIDENTE ZELAYA: "Que fagan respectar a Carta democrática da OEA. Que se convoque de xeito urxente ao Consello de Seguridade de Nacións Unidas e que se preparen para actuar con todas as actividades comerciais e económicas para facer que esta ditadura entenda a mensaxe"

ANDRES CONTERIS: Esta é a pregunta que logramos facerlle ao Sr. Presidente.

AMY GOODMAN: Andrés Conteris, moitas grazas por estar connosco. Imos seguir de cerca esta historia, achegarémoslle máis información mañá. Unha vez máis, a última noticia é que o Presidente, o presidente democraticamente electo de Honduras, Manuel Zelaya, regresou a Honduras logo de tres meses, non está exactamente claro como o fixo, como cruzou a fronteira, pero dixo que camiñou, viaxou, non está claro quen o axudou nisto, e logo terminou dentro da embaixada de Brasil. O líder dos golpistas, Roberto Micheletti, esixe a Brasil a entrega de Zelaya para poder detelo.

 Escoitar - Ver - Ler   [en inglés]

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

Artigo basado no información enviada por:
"Democracy Now! en español"
-spanish@democracynow.org-
24 de setembro de 2009 22:00
______________


Enlaces de moito interese:

• Especial de Democracy Now! sobre o Golpe de Estado en Honduras
  
  
• Blog da nosa compañeira María Castro, desde Honduras 
  

_____________________

Non nos convertamos no mal que deploramos

Por Amy Goodman
17 de setembro de 2009

O 14 de setembro de 2001, a Cámara de Representantes de Estados Unidos considerou a Resolución Conxunta 64 "Para autorizar o uso das Forzas Armadas estadounidenses contra os responsables dos recentes ataques lanzados contra Estados Unidos". A ferida do 11 de setembro estaba aberta aínda, e a sede de vinganza parecía universal. A votación da Cámara foi notable, comparada co partidismo extremo que agora é evidente no Congreso, xa que 420 deputados votaron a favor da resolución. Pero máis rechamante aínda foi o único voto en contra, emitido por Barbara Le de San Francisco. Le iniciou a súa declaración sobre a resolución dicindo: "Hoxe álzome con moito pesar no meu corazón, cunha profunda dor polos familiares e os seres queridos que morreron e resultaron feridos en Nova York, Virginia e Pennsylvania. Só os máis bobos ou os máis desapiadados non comprenderían a dor que paralizou ao pobo estadounidense e a millóns de persoas en todo o mundo. Este terrible ataque contra Estados Unidos fíxome confiar no meu compás moral, na miña conciencia e o meu Deus para orientarme". Podíase sentir a súa emoción mentres falaba ante a Cámara de Representantes. A congresista Le continuou:

"O 11 de setembro cambiou o mundo. Os nosos máis profundos medos atorméntannos agora. Con todo, estou convencida de que a acción militar non evitará outros atentados de terrorismo internacional contra Estados Unidos. Este é un tema moi complexo e complicado. Sei que esta resolución para o uso de forza será aprobada a pesar de que todos sabemos que o Presidente pode declarar unha guerra ata sen esta resolución. Con todo, por máis difícil que pareza esta votación, algúns de nós debemos exhortar a exercer a moderación. O noso país está de loito. Algúns debemos dicir -retrocedamos un momento, fagamos unha pausa por tan só un minuto e pensemos ben nas repercusións das nosas accións hoxe, para que isto non se salga de control-".

O Senado tamén aprobou a resolución nunha votación unánime de 98 votos, e enviouna ao entón Presidente George W. Bush. O que Bush fixo con esta autorización, e coa autorización de ir a guerra con Iraq un ano máis tarde, podería dicirse que se converteu na maior catástrofe de política exterior na historia de Estados Unidos. A cuestión que se presenta agora é que fará o Presidente Barack Obama con Afganistán.

O 7 de outubro ingresaremos no noveno ano da ocupación estadounidense de Afganistán, a mesma cantidade de anos que a suma da participación de Estados Unidos na Primeira Guerra Mundial, a Segunda Guerra Mundial e a Guerra de Corea xuntas. Obama centrou a súa campaña na súa oposición á guerra de Iraq, pero ao mesmo tempo prometeu enviar máis soldados a Afganistán. O primeiro venres da súa presidencia, as forzas armadas do Comandante en Xefe Obama lanzaron tres mísiles Hellfire desde un avión non tripulado en Paquistán, deixando un saldo de 22 mortos, na súa maioría civís, entre eles mulleres e nenos. Obama aumentou o número de soldados estadounidenses en Afganistán en máis de 20.000, levando a cifra total a 61.000. Isto sen contar aos contratistas privados en Afganistán, que agora superan o número de soldados. E está previsto que o novo comandante das Forzas Armadas de Estados Unidos en Afganistán, o xeneral Stanley McChrystal, solicite aínda máis soldados.

Agosto de 2009 foi o mes en que se rexistraron máis mortes de soldados estadounidenses en Afganistán ata o momento, alcanzando 51 baixas, e 2009 é por lonxe o ano en que se rexistraron máis mortes, con 200 soldados estadounidenses mortos ata o momento. Estas estatísticas non inclúen a cantidade de soldados que se suicidaron logo de regresar ao país, nin os que resultaron feridos, e definitivamente non inclúe o número de afgáns mortos. Segundo información recente, os ataques tamén son cada vez máis sofisticados. Entón non debería sorprendernos que cada vez haxa máis comparacións entre Afganistán e Vietnam.

Cando o New York Estafes preguntoulle ao Presidente Obama acerca desta comparación, Obama respondeu: "É preciso aprender as leccións da historia. Doutra banda, cada momento histórico é diferente. Non nos bañamos dúas veces no mesmo río. E Afganistán non é Vietnam ... Os perigos de ir máis aló das nosas posibilidades e non ter metas claras e non ter un forte apoio do pobo estadounidense, eses son os temas nos que penso todo o tempo".

Segundo unha recente enquisa de CNN/Opinion Research, o 57 por cento das persoas consultadas oponse á guerra de Estados Unidos en Afganistán, o nivel máis alto de oposición desde que comezou a guerra en 2001. Entre os enquisados, o 75 por cento dos demócratas opúxose á guerra, o que podería explicar as recentes declaracións de importantes congresistas demócratas contra o envío de máis soldados a Afganistán. A Presidenta da Cámara de Representantes, Nancy Pelosi, dixo o xoves pasado: "Non creo que haxa moito apoio ao envío de máis soldados a Afganistán nin no país nin no Congreso", e sumou así a súa voz ás do senador demócrata de Wisconsin, Russ Feingold, e ao senador demócrata de Michigan e presidente do Comité de Servizos Armados do Senado, Carl Levin.

O presidente Obama dixo no seu discurso sobre o sistema de asistencia de saúde ante a sesión conxunta do Congreso: "O plan que propoño custará ao redor de 900.000 millóns de dólares ao longo de 10 anos, menos do que gastamos nas guerras de Iraq e Afganistán".

O Presidente Lyndon Johnson propiciou a escalada da guerra de Vietnam e finalmente decidiu non postularse á reelección. Pero tamén aprobou o plan de saúde Medicare, o ponderado programa universal de seguro de saúde de pagador único para persoas da terceira idade. A congresista Barbara Le comparou en forma profética a invasión de Afganistán coa guerra de Vietnam no seu discurso de 2001 e pechou a súa intervención citando ao Reverendo Nathan Baxter, deán da Catedral Nacional: "Ao actuar, non nos convertamos no mal que deploramos".

Publicado: en Democracy Now! "Non nos convertamos no mal que deploramos" --
Columna de Amy Goodman 18 de setembro de 2009 18:40

Pódese escoitar o artigo en español: Clicando aquí

_________________________

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.



Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________

Reverter o golpe

Por Amy Goodman
30.06.2009

O domingo produciuse en Honduras o primeiro golpe de estado en América Central en máis dun cuarto de século. En horas da madrugada, o Exército hondureño irrompeu na residencia presidencial, secuestrou ao presidente constitucional Manuel Zelaya e trasladouno en avión a un exilio forzado en Costa Rica. O golpe, liderado polo xeneral hondureño Romeo Vásquez, foi condenado por Estados Unidos, a Unión Europea, as Nacións Unidas, a Organización de Estados Americanos e por todos os países veciños de Honduras. A poboación reaccionou con manifestacións masivas nas rúas hondureñas e hai rumores de que sectores militares leais a Zelaya estaríanse rebelando contra os golpistas.

Estados Unidos ten unha longa historia de dominación no hemisferio. O Presidente Barack Obama e a Secretaria de Estado Hillary Clinton teñen a oportunidade de cambiar o curso desta historia e apartarse dunha tradición escura de ditaduras militares, represión e morte. Obama esbozou ese rumbo no seu discurso no Cume das Américas en abril deste ano: "Sei que no pasado as promesas de asociación non foron cumpridas e que a confianza gáñase co tempo. Aínda que Estados Unidos fixo moito para promover a paz e a prosperidade no hemisferio, houbo veces nas que fomos omisos e outras nas que quixemos impor as nosas condicións. Pero eu asegúrolles que o que buscamos agora é forxar unha asociación en pé de igualdade. Nas nosas relacións non hai un socio maioritario e outro minoritario", afirmou Obama.

Dúas figuras que coñecen ben a tradición estadounidense de impor as súas condicións son o Dr. Juan Almendares, médico hondureño premiado pola súa actividade en defensa dos dereitos humanos e que tamén foi candidato nas eleccións presidenciais nas que resultou electo Zelaya, e o relixioso estadounidense Roy Bourgeois, un sacerdote que loita desde fai anos polo peche da Escola das Américas (SOA, polas súas siglas en inglés), institución con sede en Fort Benning, Xeorxia, Estados Unidos. Ambos vinculan o golpe en Honduras coa Escola das Américas.

A SOA–que no ano 2000 foi rebautizada co nome de Instituto do Hemisferio Occidental para a Cooperación en Seguridade (WHINSEC, polas súas siglas en inglés)–é un establecemento militar estadounidense dedicado a adestrar a membros dos Exércitos latinoamericanos. Máis de 60.000 militares pasaron polas aulas da Escola das Américas. Moitos deles ao retornar aos seus países cometeron violacións dos dereitos humanos e execucións extraxudiciais e torturado e masacrado aos seus compatriotas.

Almendares, perseguido polo exército e os escuadrones da morte hondureños, sufriu en carne propia esa capacitación. Almendares conversou comigo desde a capital hondureña, Tegucigalpa: "É mentira que o pobo está apoiando o golpe. Iso non é verdade. Os que están apoiando son na súa maioría membros dos corpos de reserva militares, algunha xente da clase dominante e algunha xente que está a favor de reprimir ao pobo. De maneira que o golpe non ten apoio. Ten o apoio dos torturadores, dos mesmos golpistas e dalgunha xente que está á cabeza deste proceso e que foi adestrada na Escola das Américas. Temos que facer fincapé niso. Que necesidade de dar un golpe se se ten o apoio do pobo? Por que se opón a que se realice unha simple enquisa legal para preguntarlle á xente se está de acordo ou non en ter unha nova constitución? Non queren darlle nada ao pobo.?

O pai Roy Bourgeois naceu en Louisiana e ingresou á Igrexa Católica como sacerdote en 1972. Traballou en Bolivia ata que foi expulsado polo ditador dese país, o xeneral Hugo Banzer, un ex alumno da SOA. Ante o asasinato do Arcebispo Oscar Romeu e o homicidio de catro relixiosas católicas estadounidenses no Salvador en 1980, Bourgeois denunciou que algúns dos asasinos foran adestrados na Escola das Américas de Fort Benning. Logo de que en 1989 fosen asasinados no Salvador seis sacerdotes xesuítas, a súa caseira e a filla adolescente desta, Bourgeois fundou a organización SOA Watch (o Observatorio da Escola das Américas) desde onde xestou un movemento mundial para pechar a institución.

O xeneral Vásquez, quen encabezou o golpe hondureño, asistiu en dúas oportunidades á SOA: en 1976 e 1984. O xeneral da Forza Aérea Luís Javier Prince Suazo, quen tamén participou no golpe, recibiu adestramento na Escola das Américas en 1996.

A oficina do Observatorio da Escola das Américas na que traballa Bourgeois está situada a poucos metros das portas de Fort Benning. Nos últimos anos, o labor de Bourgeois viuse frustrada polo crecente hermetismo da SOA/WHINSEC. Bourgeois díxome: "É ben sabido en América Latina que esta institución é un escola de adestramento para golpistas. (…) Once ditadores pasaron polas súas aulas. Cada vez que nas últimas décadas houbo un golpe, como o que ocorreu agora en Honduras, comprobouse que existía unha conexión directa a esta Escola. (…) Pretenden darlle unha imaxe de institución democrática e transparente, pero fai máis de cinco anos que non nos brindan información sobre a identidade dos que se adestran alí. A semana pasada, con todo, tivemos un pequeno escintileo de esperanza cando a Cámara de Representantes de Estados Unidos aprobou unha emenda ao proxecto da Lei de Autorización en Materia de Defensa, pola cal obrigaríase ao Pentágono a divulgar os nomes, graos militares, cursos tomados e país de orixe de todos os que se adestran na institución. (…) Falan de transparencia e democracia, pero esta Escola é un impedimento á democracia e á gran transformación que se está dando en América Latina".

A emenda aínda debe pasar polo comité conxunto das dúas cámaras.

O pai Bourgeois fala coa mesma urxencia que o caracterizou desde que comezou o seu labor fai case tres décadas. Non é ningún descoñecido para as autoridades de Fort Benning, onde foi arrestado por primeira vez fai máis de 25 anos. Naquela oportunidade atopárono subido unha noite a unha árbore próxima aos cuarteis onde se aloxaban os soldados salvadoreños que estaban recibindo adestramento na SOA.

Desde o seu posto na árbore, Bourgeois transmitía a todo volume unha gravación da última homilía pronunciada polo Arcebispo Romero xusto antes de ser asasinado. As súas palabras estaban dirixidas directamente aos soldados salvadoreños: "No nome de Deus, no nome do noso pobo atormentado, que sufriu tanto e que eleva o seu queixume ao Ceo, úrxolles, suplícolles, ordénolles: paren a matanza".

Hoxe, a case 30 anos do asasinato de Romero, nun país veciño á súa patria salvadoreña, Estados Unidos ten a oportunidade de cambiar o rumbo e apoiar as institucións democráticas de Honduras. Ten a oportunidade de reverter o golpe.

Publicado o 30 de xuño de 2009
———————————
Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.
© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Laura Perez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Amy Goodman é a presentadora de Democracy Now!, un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É coautora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.

Tradución ao español: Laura Pérez Carrara

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/

Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/
_______________

Chevron, Shell e o verdadeiro custo do gas e do petróleo

Por Amy Goodman
30.05.2009

A economía é un caos, o desemprego aumenta, a industria automotriz está colapsando. Pero as ganancias das empresas petroleiras Chevron e Shell son máis altas que nunca. Con todo, ao redor do mundo -desde a selva ecuatoriana, ata o Delta do Níxer en Nixeria, pasando polos tribunais e as rúas de Nova York e San Ramón, California - a xente está loitando contra as xigantes petroleiras do mundo. Shell e Chevron están no centro de atención debido ás súas asembleas de accionistas e a un xuízo histórico, dous feitos que están ocorrendo esta semana.

O 13 de maio, as Forzas Armadas Nixerianas lanzaron un ataque contra poboados no Delta do Níxer, unha zona do país rica en petróleo. Témese que centos de civís morran na ofensiva. Unha celebración no poboado de Oporoza, na área do delta, foi atacada, segundo Amnistía Internacional. Unha testemuña díxolle á organización: "Escoitei o son dunha aeronave; vin dous helicópteros militares disparando ás casas, ao palacio, disparándonos a nós. Tivemos que correr a un lugar seguro dentro da selva. Nas matogueiras, escoitei a adultos chorando, tantas nais que non podían atopar aos seus fillos; todos correron para salvar as súas vidas".

Shell afronta un xuízo nun tribunal federal de Estados Unidos, o caso Wiwa contra Shell, en base á suposta colaboración da petroleira na violenta represión do movemento de base do pobo Ogoni, do Delta do Níxer, levada a cabo pola ditadura nixeriana durante a década dos 90. Shell explota as riquezas petroleiras do Delta do Níxer, provocando desprazamentos, contaminación e deforestación. A demanda tamén afirma que Shell axudou a eliminar o Movemento pola Sobrevivencia do Pobo Ogoni e ao seu carismático líder, Ken Saro-Wiwa. Saro-Wiwa fora o guionista da telenovela máis popular de Nixeria, pero decidiu unirse aos Ogoni, cuxo territorio cerca do Delta do Níxer fora asucado por oleodutos. As crianzas de Ogonilandia , como se denomina a súa terra, non sabían o que era unha noite escura, vivían baixo os escintileos das llamaradas, llamaradas de gas do tamaño dun edificio de apartamentos que estaban acendidas día e noite, e que son ilegais en Estados Unidos.

Entrevistei a Saro-Wiwa en 1994. Díxome: "Ás empresas petroleiras gústanlles as ditaduras militares porque, basicamente, baixo estas ditaduras poden estafar. As ditaduras son brutais coa xente, e poden negar os dereitos humanos das persoas e das comunidades moi facilmente, sen escrúpulos", e agregou: "No que a min respecta, son un home marcado".

Saro-Wiwa regresou a Nixeria e foi arrestado pola Xunta Militar. O 10 de novembro de 1995, logo dun xuízo arranxado, foi colgado xunto con outros oito activistas Ogoni.

En 1998, viaxei ao Delta do Níxer co xornalista Jeremy Scahill. Un executivo de Chevron que se atopaba alí díxonos que a empresa transportou tropas da mal reputada Forza Policíal Móbil Nixeriana -coñecida pola súa política de "matar e irse"-, nun helicóptero que lle pertencía á compañía, ata unha lancha petroleira que fora ocupada por manifestantes non violentos. Dous manifestantes foron asasinados, e moitos outros foron arrestados e torturados.

Oronto Douglas, un dos avogados de Saro-Wiwa, díxonos: "Está moi claro que Chevron, do mesmo xeito que Shell, utiliza ás Forzas Armadas para protexer as súas actividades petroleiras. Perforan e matan".

Chevron é o segundo maior accionista (logo da empresa petroleira francesa Total) do proxecto do campo de gas natural e gasoduto de Yadana, en Birmania (que a Xunta Militar ha renombrado "Myanmar"). O gasoduto é a maior fonte primaria de ingresos da Xunta Militar, e as súas ganacias sumáronlle un total de ao redor de mil millóns de dólares en 2007. A Premio Nobel da Paz Aung San Suu Kyi, que foi elixida popularmente como líder de Birmania en 1990, estivo baixo arresto domiciliario durante 14 dos últimos 20 anos, e terá que comparecer ante os tribunais novamente esta semana (o martes, o goberno dixo que puxera fin ao arresto domiciliario de Suu Kyi, pero permanece detida, en espera do resultado do xuízo). O goberno de Estados Unidos prohibiu ás empresas estadounidenses investir en Birmania desde 1997, pero Chevron ten unha exoneración, que herdou cando adquiriu a empresa petroleira Unocal.

Unha longa lista na que se enumeran abusos similares labores por Chevron, desde Filipinas a Kazajistán, Chad, Camerún, Iraq, Ecuador e Angola, e en todo Estados Unidos e Canadá, é detallada nun "informe anual alternativo" preparado por un consorcio de organizacións non gobernamentais, que está sendo distribuído aos accionistas de Chevron na súa asemblea anual desta semana, e ao público en TrueCostofChevron.com.

Chevron está sendo investigada polo Fiscal Xeral do Estado de Nova York, Andrew Cuomo, acerca de se a empresa foi "precisa e exhaustiva" na descrición das súas potenciais responsabilidades legais. Con todo, goza dunha longa tradición de contratar a xente con poder político. Condoleezza Rice foi directora da empresa durante moito tempo (ata había un buque petroleiro co seu nome), e o novo asesor xeral recentemente contratado é nada menos que o desprestixiado avogado do Pentágono, William J. Haynes, quen defendeu as "técnicas de interrogatorio severas", ata o submarino. O xeneral James L. Jones, Asesor de Seguridade Nacional do Presidente Barack Obama, formou parte da Xunta de Directores de Chevron durante a maior parte de 2008, ata que recibiu a designación de alto nivel na Casa Branca.

[Clicar acima da foto para ampliar]

Saro-Wiwa dixo antes de morrer: "Imos esixir os nosos dereitos en forma pacífica, sen violencia, e venceremos". Un movemento popular mundial está crecendo para lograr xustamente iso.

———————————

Denis Moynihan colaborou na investigación desta columna.

Amy Goodman é presentadora de "Democracy Now!", un noticiero internacional diario dunha hora que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. É co-autora do libro "Standing Up to the Madness: Ordinary Heroes in Extraordinary Estafes", recentemente publicado en edición de peto.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Mercés Camps e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

_____________

Leccións do Exxon Valdez

Por Amy Goodman
25 de Marzo de 2009

Fai vinte anos, o buque petroleiro Exxon Valdez derramou polo menos 11 millóns de galóns de petróleo nas prístinas augas de Prince William Sound, en Alaska. As consecuencias do derrame foron desastrosas e continúano sendo ao día de hoxe. O incidente tivo un gran impacto no medio ambiente e a economía. En lugar de consideralo simplemente como un caso de contaminación, Riki Ott cre que o desastre do Exxon Valdez é unha ameaza fundamental para a democracia estadounidense.

Ott, unha toxicóloga mariña e pescadora comercial de salmón, oriúnda de Cordova, Alaska, comeza o seu libro sobre o desastre, "Not One Drop" (Nin unha pinga), cunha cita de Albert Einstein: "Ningún problema pode ser solucionado co mesmo nivel de conciencia que o xerou".

O masivo derrame estendeuse 1.900 quilómetros desde o lugar do accidente, e cubriu 5.150 quilómetros de costa e un área de 25.900 quilómetros cadrados en total. O 24 de marzo de 1989, Ott, que formaba parte do Consello Directivo do Sindicato de Pescadores do Distrito de Cordova, estaba inspeccionando a escena desde o aire: "Era unha escena surreal. Era simplemente marabilloso, marzo, o amencer, as montañas de cor rosada, brillando coa luz do sol. E de súpeto, chegamos ao lugar onde estaba a cuberta vermella do buque petroleiro, que é do longo de tres canchas de fútbol; a auga mansa, de cor azul profundo; e esta mancha negra, como de tinta, que se estendía coa marea".

A noticia do derrame coñeceuse en todo o mundo, e moita xente achegouse a Valdez, Alaska para empezar a limpeza. A vida mariña quedou devastada. Ott di que ata medio millón de paxaros mariños morreron, ademais de 5.000 nutrias mariñas, 300 ou máis focas de Groenlandia e millóns de salmóns novos, ovos de peixes e peixes novos. A morte dos ovos de peixes provocou un impacto de longo prazo, aínda que retardado, na pesca de arenque e salmón en Prince William Sound. En 1993, a industria pesqueira estaba en quebra. As familias perderon o seu sustento logo de pedir grandes préstamos para comprar botes e permisos de pesca custosos. Aínda que a pesca de salmón mellorou, os arenques nunca volveron.

Esta situación económica desfavorable é unha das bases da acción legal contra ExxonMobil, a maior empresa petroleira do mundo. O complexo litixio prolongouse durante dúas décadas, e ExxonMobil está gañando. Hai 22.000 actores que demandan a ExxonMobil. Un xurado outorgoulle unha indemnización de 5.000 millóns de dólares aos demandantes por danos e prexuízos, que equivale ao que eran, naquel momento, as ganancias anuais de Exxon. Esta cifra foi reducida á metade por un Tribunal Federal de Apelacións, e foi reducida finalmente a apenas pouco máis de 500 millóns de dólares pola Corte Suprema. Ao longo dos 20 anos de batallas xudiciais, 6.000 dos demandantes orixinais morreron. ExxonMobil, coas súas millonarias ganancias anuais e exércitos de avogados, pode facer que o caso de Valdez permaneza nos tribunais durante décadas, mentres os pescadores comerciais damnificados van morrendo da pouco.

O poder de ExxonMobil para librar unha batalla contra decenas de miles de cidadáns fixo que Ott unísese ao crecente número de activistas que quere pór ás empresas no seu lugar, quitándolles o seu status xurídico de "persoa". Unha decisión da Corte Suprema de Estados Unidos do século XIX deulle ás empresas o status de "persoas", brindándolles o acceso a proteccións amparadas pola Carta de Dereitos. Ironicamente, este dereito xorde da "Cláusula de Protección Igualitaria" da 14ª Emenda, adoptada para protexer aos escravos liberados das opresivas leis estatais logo da Guerra Civil. Historicamente, as empresas eran habilitadas polos estados para realizar as súas actividades. Os estados podían revogar o permiso dunha empresa se esta inclumplía a lei ou actuaba por encima da súa habilitación.

Ricki Ott díxome: "Durante os primeiros corenta anos logo da aprobación de devandita lei, presentáronse 307 demandas, dezanove por parte de afroestadounidenses, o resto por empresas. E nese momento, cando a Décimocuarta Emenda aprobouse para as empresas, xurdiu isto que se chama persoa empresarial. E a persoa empresarial, aos ollos da lei, pode ter acceso a dereitos, dereitos humanos, á Carta de Dereitos, a proteccións constitucionais. Iso está mal. A palabra -empresa- nunca aparece na Constitución nin na Carta de Dereitos. Así é como perdemos a liberdade de expresión. Aínda temos, como pobo, a Primeira Emenda, pero tamén a teñen as empresas".

Considérase que a "liberdade de expresión" das empresas inclúe realizar contribucións a campañas políticas e facer lobby no Congreso. As persoas que inclumplen a lei poden ser encerradas; cando unha empresa incumpre a lei - aínda que cometa un delito doloso, provocando a morte - as consecuencias non adoitan ser máis que unha multa, que a empresa pode cancelar mediante o pago de impostos. Como expresa Ott: "Se a lei coñecida como -a terceira é a vencida- pode pór a alguén preso para sempre, por que non sucede o mesmo coas empresas?" A chamada reforma "tort" do dereito estadounidense está erosionando a capacidade dos individuos de demandar ás empresas e a capacidade dos tribunais de valuar os danos e prexuízos, de modo tal que disuadiría ás empresas de cometer actos ilícitos.

Ott, xunto con outras persoas, redactaron unha "28a Emenda" da Constitución que lles quitaría o status de "persoa" ás empresas, someténdoas á mesma supervisión que existía nos primeiros 100 anos de historia de Estados Unidos.

Coa actual crise económica mundial e a crecente indignación pública polos excesos dos executivos de AIG e doutros beneficiarios do rescate financeiro, agora podería ser o momento de ampliar o compromiso público para terminar co desequilibrio de poder existente entre a xente e as empresas que ha socavado a democracia.

_____

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

Amy Goodman é presentadora de "Democracy Now!", un noticiero internacional diario dunha hora de duración que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. En 2008 foi distinguida co "Right Livelihood Award", tamén coñecido como o "Premio Nobel Alternativo", outorgado no Parlamento Sueco en decembro.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Laura Perez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

______________

Non hai rescate para os máis golpeados

Por Amy Goodman 19.03.2009

A utilización de diñeiro do rescate financeiro -diñeiro achegado polos contribuíntes- para o pago de primas de AIG provocou, con razón, unha virulenta reacción masiva contra a aseguradora e contra Wall Street. Mais tamén contra o Presidente Barack Obama e os seus asesores económicos -o Secretario do Tesouro Timothy Geithner e Larry Summers-. Co rescate financeiro, os cidadáns estadounidenses pasaron a ser propietarios do 80 por cento de AIG. A indignación fíxose notar tanto no Partido Demócrata como no Republicano. O Senador republicano por Iowa Charles Grassley dixo sobre os executivos de AIG: "O primeiro que me faría sentir un pouco mellor con eles é que seguisen o modelo xaponés, fixesen unha profunda reverencia ante o pobo estadounidense, desculpásense e logo optasen por unha destas dúas alternativas: renunciar ou suicidarse". O Fiscal Xeral de Nova York Andrew Cuomo acaba de difundir detalles do pago de primas que deixan en evidencia a absurda afirmación de AIG de que se trata de "primas de retención" dirixidas a conservar a empregados crave: once dos executivos que recibiron primas dun millón de dólares xa non traballan para AIG.

Estes millonarios de AIG terían que devolver estas fortunas que non gañaron co seu traballo, e de feito cabe a posibilidade de que o Congreso aprobe unha lei impositiva exclusivamente para eles, que grave as súas primas nun 100 por cento. Pero, para quen son os máis golpeados pola crise económica, servirá de algo toda esta indignación? Chegará algo dos centos de millóns de dólares dos diversos paquetes de estímulo económico e rescates financeiros ao cidadán común que simplemente intenta saír adiante? Ou serán acaparados polas corporacións consideradas "demasiado grandes como para ir á quebra", deixando atrás a millóns de persoas que, polo visto, son suficientemente pequenas como para deixalas crebar?

O Centro para a Inclusión Social (CSI, polas súas siglas en inglés) acaba de publicar un informe sobre a crise económica que inclúe recomendacións sobre o mellor xeito para resolvela. Vincula o factor racial coa falta de oportunidades e a proliferación das tristemente famosas hipotecas de alto risco que desencadearon a crise económica.

Maya Wiley, Directora Executiva de CSI, díxome: "Para estimular a economía temos que estimular a igualdade". A xente precisa educación, transporte, vivenda e un medio ambiente limpo, porque eses son os factores que lles permiten ter unha base sólida para responder á crise e saír adiante. Wiley advirte que a proposta de crear postos de traballo a partir de proxectos de infraestrutura de rápida implementación (proxectos coñecidos como -shovel-ready-) dirixidos a estimular a economía, favorecerá en forma desproporcionada a quen xa traballa no sector da construción, que son predominantemente homes brancos. Por iso propón que se establezan acordos de beneficios comunitarios para a creación de empregos. Sobre este tema, Wiley díxome: "É necesario contar con acordos de beneficios comunitarios para as obras de construción; debemos asegurarnos de que cando o goberno realice obras de construción garanta que as persoas de baixos ingresos, as persoas de cor e as mulleres accedan en igualdade de condicións a eses postos de traballo. E debemos asegurarnos de que o orzamento de tránsito, ou máis ben, o orzamento de transporte destínese realmente a proxectos intelixentes de tránsito que conecten á xente que necesita traballo cos lugares onde están os postos de traballo".

O grupo Unidos por unha Economía Xusta tamén pon énfase na brecha racial que existe na distribución da riqueza sinalando que un "24 por cento da poboación negra e un 21 por cento da latina viven baixo a liña de pobreza, mentres que só un 8 por cento da poboación branca atópase nesa situación. No mundo corporativo estamos presenciando os maiores rescates financeiros da historia, á vez que as remuneracións que reciben os executivos alcanzan montos inusitados. O soldo dun alto executivo é 344 veces maior que o dunha traballadora media".

Existe unha crenza xeneralizada de que a liberación de créditos salvará á economía e de que, polo tanto, estes xigantes bancarios necesitan centos de miles de millóns de dólares dos rescates financeiros custeados polos contribuíntes. Pero a crise comezou xustamente polos incumprimentos de pago dos créditos hipotecarios de alto risco. Unha solución que se podería intentar cando comezou a crise fose axudar aos propietarios que non podían pagar, de maneira que se salvasen da execución da súa vivenda. Maya Wiley do Centro para a Inclusión sinala: "O 35 por cento dos titulares de hipotecas de alto risco estaban en realidade en condicións de recibir préstamos a taxas preferentes. Trinta e cinco por cento. Así que imaxínense se tivésemos un sistema de financiamento no cal a xente accedese realmente aos créditos que lle correspondían. A maioría desa xente eran persoas de cor. E ata se miramos como se estendeu a industria dos préstamos de alto risco, vemos que en gran medida desenvolveuse porque estas comunidades de cor non tiñan un acceso xusto ao crédito".

Os bancos e as institucións de préstamos hipotecarios impulsaron unha estratexia agresiva para imporlles préstamos riesgosos a persoas pobres e minorías. A Asociación Nacional para o Progreso da Xente de Cor (NAACP, polas súas siglas en inglés) presentou demandas contra Wells Fargo e HSBC, acusando a estas institucións de "racismo sistemático e institucionalizado na concesión de préstamos hipotecarios".

Os bancos empaquetaron estes préstamos riesgosos en valores financeiros e vendéronos; logo, en base a eses valores, crearon instrumentos derivados que resultan imposibles de entender e moito menos valuar. AIG asegurou aos bancos de investimento contra as potenciais perdas destes instrumentos derivados complexos. O Tesouro de Estados Unidos rescatou entón aos bancos e a AIG. AIG logo utilizou decenas de miles de millóns de dólares do seu diñeiro do rescate financeiro para pagarlles a eses mesmos xigantes bancarios que xa recibiran miles de millóns de dólares en fondos de rescate: Bank of America e Goldman Sachs. Pero, a pesar desta sangría de centos de miles de millóns de dólares que se destinou a estes megabancos, resulta que agora nos din que o mercado crediticio segue paralizado. Moitos bancos europeos tamén recibiron fondos a través de similares rescates, incluído o banco suízo UBS, que ofrece contas bancarias secretas que permiten aos estadounidenses máis ricos evadir impostos. De feito iso é o que están facendo os tan golpeados contribuíntes estadounidenses: rescatando aos seus adiñeirados compatriotas evasores de impostos.

Obama rodeouse de asesores financeiros, como Summers e Geithner, que teñen vínculos moi estreitos con Wall Street. É hora de canalizar o estímulo económico cara a quen realmente o necesitan: os cidadáns que o están financiando cos seus impostos.

_____

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

Amy Goodman é presentadora de "Democracy Now!", un noticiero internacional diario dunha hora de duración que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. En 2008 foi distinguida co "Right Livelihood Award", tamén coñecido como o "Premio Nobel Alternativo", outorgado no Parlamento Sueco en decembro.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Laura Perez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________

Obama e a súa coalición dos xa non tan dispostos

Por Amy Goodman
4 de Marzo de 2009

O Presidente Barack Obama reuniuse recentemente cos primeiros ministros de Canadá e Gran Bretaña. O encontro desta semana co británico Gordon Brown—promotor dun "New Deal mundial" —provocou unha pequena conmoción cando a Casa Branca decidiu reducir a conferencia de prensa que estaba pautada a unha simple sesión de preguntas e respostas na Oficina Oval, o cal en certos círculos británicos foi visto como un desaire. Aduciuse que o cambio debíase ao mal tempo que cubriu de neve o Rose Garden, lugar onde tradicionalmente se celebran as conferencias de prensa presidenciais.

Pero quizais non se debese tanto ao exceso de neve que efectivamente cubría os xardíns da Casa Branca, senón a unha estratexia dirixida a cubrir as crecentes diferenzas nas políticas referidas a Afganistán.

A política que impulsa Estados Unidos en Afganistán inclúe un incremento pronunciado de soldados—xa iniciado—e bombardeos continuos en Paquistán utilizando avións teledirigidos. A intensificación das mortes civís é un feito. Nacións Unidas estima que máis de 2.100 civís morreron en 2008, o cal representa un incremento do 40 por cento con respecto a 2007.

A ocupación de Afganistán xa leva oito anos e en moitos países da OTAN concita cada vez menos apoio. Joseph Stiglitz, gañador do Premio Nobel de Economía en 2001, díxome: "O avance en Afganistán vai custar moi caro. As cousas non están marchando moi ben… Os nosos socios na OTAN están cada vez máis desencantados coa guerra. falei con moita xente en Europa e eles senten que a situación está realmente empantanada, que nos estamos empantanando outra vez".

Corenta e un nacións contribúen con tropas para conformar a presenza de 56.000 efectivos da OTAN en Afganistán. Máis da metade destes soldados son estadounidenses. O Reino Unido ten 8.300 e Canadá case 3.000. Manter as tropas resulta custoso, pero o custo humano é aínda maior. Cun total de 108 mortes, Canadá ten a taxa máis alta de mortes per cápita dos exércitos estranxeiros en Afganistán, debido a que as súas tropas están destacadas no sur, nas inmediacións de Kandahar, onde os talibán son máis fortes.

O domingo pasado, o Primeiro Ministro canadense, Stephen Harper, declarou en CNN: "Non imos gañar esta guerra quedándonos… De feito, a miña opinión persoal é que francamente non imos derrotar nunca aos insurxentes". O Secretario de Defensa Robert Gates escribiu hai pouco na revista de política exterior Foreign Affairs: "A vitoria de Estados Unidos non pode lograrse matando ou capturando". Con todo, foi Canadá quen fixou o prazo para o retiro de tropas a fins de 2011. Estados Unidos, en cambio, fala de escalada.

Anand Gopal, correspondente en Afganistán do periódico The Christian Science Monitor, describiu a situación no terreo: "Moitos afgáns cos que falei na rexión do sur, onde se están dando os combates, afirman que traer máis tropas resultará nun aumento das baixas civís. Traerá máis incursións nocturnas, tan resistidas pola sociedade afgá. E tamén está o problema de que cada vez que os soldados estadounidenses entran nunha aldea e logo retíranse, atrás veñen os talibán a atacar a mesma aldea". A lexisladora afgá Shukria Barakzai díxolle a Gopal: "Envíennos 30.000 universitarios. Ou 30.000 enxeñeiros. Pero non nos envíen máis tropas, que só traerán máis violencia".

As mulleres de Afganistán cumpren un rol crave na loita pola paz. Unha fotógrafa escribiume recentemente contándome que: "O domingo 8 de marzo realizaranse diversas celebracións en todo Afganistán para conmemorar o Día Internacional da Muller. En Kandahar, centos de mulleres reuniranse para orar xuntas pola paz, un acto que resulta particularmente significativo nesta rexión tan inestable de Afganistán". Ao retornar dun encontro internacional de mulleres celebrado en Moscova, a escritora feminista Gloria Steinem sinalou que se falou en particular da necesidade de que os medios de comunicación contratasen a correspondentes de paz para contrarrestar aos correspondentes de guerra. Dese xeito se amplificarían as voces da sociedade civil, resaltando a aquelas que loitan pola paz. Nos medios de prensa estadounidenses a tendencia é a equiparar librar unha guerra con combater ao terrorismo. Pero no terreo, as baixas civís provocan unha enorme hostilidade. Neste sentido, Mary Robinson, ex presidenta de Irlanda, recalcou: "Me entristece e asombra a virulencia das reaccións anti-estadounidenses que provocan estas guerras [en Iraq e Afganistán]. Son vistas como ocupacións. … Creo que é vital que aprendamos dos erros en que incorremos ao facer chamamentos de guerra, en particular, a facelo do xeito en que o fixo Estados Unidos, sen ter en conta as preocupacións que expuña o resto do mundo … o que pasou inicialmente coa guerra de Iraq" É certo que o Reino Unido sumouse, pero había moita xente dentro do Reino Unido que non apoiou a alianza que abriu o camiño a esa guerra. E os danos foron moitos. Temos que ser capaces novamente de construír unha estratexia multilateral e unha estratexia de apoio rexional para resolver problemas particularmente difíciles. Vimos que iso era posible no caso de Corea do Norte, onde traballaron e seguen traballando xuntos seis países, cinco países e Estados Unidos. Necesitamos unha alianza similar estruturada na rexión, porque está todo moi conectado agora–Medio Oriente con Afganistán e Paquistán, e ata con India, logo dos incidentes en Mumbai, e as tensións que hai aí. De maneira que precisamos unha estratexia que se nutra da forza que brinda traballar cos países veciños.?

Barack Obama arrasou nas primarias e chegou á presidencia debido en gran medida ao seu discurso antibélico. Con todo, mentres mandatarios como Brown e Harper están cedendo ante os crecentes reclamos dos seus cidadáns para pór fin á guerra, en Estados Unidos apenas se se debate a decisión de aumentar as tropas en Afganistán, ou o feito de que a guerra expándase cara a Paquistán.

_____

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

Amy Goodman é presentadora de "Democracy Now!", un noticiero internacional diario dunha hora de duración que se emite en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en 200 emisoras en español. En 2008 foi distinguida co "Right Livelihood Award", tamén coñecido como o "Premio Nobel Alternativo", outorgado no Parlamento Sueco en decembro.

© 2009 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Laura Perez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Texto en Galego traducido por Ártabra 21, utilizando os recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.

Democracy Now!
http://www.democracynow.org/
Democracia Xa!
Difundindo Democracy Now! desde Galiza
http://democracia-xa.blogspot.com/

_______________