Os especuladores de Wall Street baixo vixilancia, ... Por Amy Goodman

Por Amy Goodman [*]
06.10.2011

O movemento de protesta "Ocupemos Wall Street" crece día a día, e estase estendendo a outras cidades de Estados Unidos. "Somos o 99 por cento que xa non vai tolerar a cobiza e a corrupción do 1 por cento restante", din os manifestantes.

A resposta do Departamento de Policía de Nova York foi brutal. O sábado pasado, a policía arrestou a máis de 700 manifestantes nunha das detencións masivas máis grandes na historia de Estados Unidos. A semana anterior, manifestantes pacíficos foron asperxidos con gas pementa no rostro sen advertencia previa nin motivo aparente.

É por este motivo que esta semana, logo de obter un acordo xudicial sen precedentes cos departamentos de policía de Mineápolis e St. Paul e do Servizo Secreto de Estados Unidos, fun cos meus colegas ata a Praza da Liberdade, o corazón da ocupación en Wall Street, para anunciar esta vitoria legal.

O Día do Traballo de 2008, atopábame cubrindo o primeiro día da Convención Nacional Republicana en St. Paul xunto ao equipo de noticias de Democracy Now! Fóra, miles de persoas manifestábanse en contra. Eu atopábame dentro da convención, entrevistando a delegados do que esa semana era o estado máis candente, Alaska. Recordan á candidata á vicepresidencia Sarah Palin? A unhas cuadras de alí, os meus colegas Sharif Abdel Kouddous e Nicole Salazar estaban cubrindo a represión policial contra unha multitude de manifestantes.

A policía antidisturbios encerrou aos manifestantes nun estacionamento. Xunto con eles tamén quedaron encerrados os xornalistas acreditados. Un policía gritoulle a Nicole: "¡A cara contra o chan!" E ela replicou, tamén aos berros, "¡Son da prensa!", mentres sostiña o seu carné de prensa cunha man e filmaba coa outra o seu propio arresto violento.

Nicole gritou mentres a tiraban boca abaixo e mantiñan a súa cara contra o piso. Tamén gritou cando lle apoiaron un xeonllo ou bota nas costas e arrastrárona dunha perna, o que provocou que o seu rostro sangrase. O primeiro que fixeron a continuación foi quitar a batería da cámara, por se quedaban dúbidas acerca do que non querían que quedase rexistrado. Mentres Sharif intentaba acougar á policía (anti)disturbios, empuxárono contra unha parede, pateárono dúas veces no peito, tirárono ao chan e o esposaron.

Recibín unha chamada no meu celular e corrín desde o Centro de Convencións ao lugar dos arrestos. A policía antidisturbios acordoara a zona. Corrín cara á policía, levaba o meu pase de prensa colgado ao pescozo. Solicitei falar co oficial a cargo, para que liberase aos meus compañeiros xornalistas. Acto seguido, leváronme pola forza detrás da liña policial, puxéronme os brazos detrás das costas e me esposaron.

Rogueille aos policías que non me arrestasen, pero foi exactamente o que fixeron. Finalmente leváronme xunto a Sharif. Como xornalistas acreditados esiximos ser deixados en liberdade. Acto seguido, un axente do Servizo Secreto viño cara a nós e arrincounos as acreditacións de prensa do pescozo.

Presentamos unha demanda. A semana pasada, finalmente, chegamos a un acordo coa policía de St.Paul e Mineápolis e o Servizo Secreto. Ademais de pagar 100.000 dólares de indemnización, o Departamento de Policía de St. Paul acordou pór en marcha un programa de capacitación orientado a educar aos oficiais de policía acerca dos dereitos da prensa e da poboación consagrados na Primeira Emenda, con relación a operacións policiais, incluídos os procedementos adecuados para tratar cos xornalistas que estean cubrindo manifestacións. O Departamento de Policía de St. Paul tamén se comprometeu a facer todo o que estea ao seu alcance para facer que o Departamento de Policía de Minneapolis implemente un programa similar, e ademais ofrecerá devandito programa ao persoal policial de todo o estado.

A menos dun ano das próximas convencións e en momentos en que estamos cubrindo manifestacións como a de Wall Street, este gran acordo que xurdiu tras os arrestos durante a Convención Nacional Republicana de 2008, debería servir de advertencia aos departamentos de policía de todo o país para que deixen de arrestar e intimidar a xornalistas, e para que terminen a práctica dos arrestos ilegais. Non deberían abrirnos un expediente policial cando o que facemos é tratar de cumprir coa nosa tarefa de rexistrar o que sucede.

Pero é a policía a que realmente paga o prezo polos seus actos? Previo ás convencións republicana e demócrata de 2008, cada partido contratou pólizas de seguro para indemnizar ás cidades anfitrioas polos danos e prexuízos xurdidos de demandas.

Bruce Nestor, presidente da filial de Minnesota da Asociación de Avogados de Estados Unidos, díxome: "St. Paul de feito negociou unha cláusula de seguro especial co comité anfitrión republicano para que os primeiros 10 millóns de dólares por concepto de responsabilidade civil por demandas xurdidas da convención fosen cubertos polo comité anfitrión. A cidade está orgullosa desta negociación. É a primeira vez que isto se negocia entre unha cidade e un comité anfitrión pero basicamente significa que nós (a cidade) podemos cometer infraccións, e non temos que pagar por iso".

Volvamos á actualidade. O megabanco rescatado de Wall Street "JPMorgan Chase" realizou unha doazón de 4,6 millóns de dólares, deducible de impostos, á Fundación da Policía da Cidade de Nova York, o cal fixo que os manifestantes preguntásense: Págaselle á policía de Nova York para protexer a quen: á xente ou ás empresas? Ao 99 por cento ou ao 1 por cento?

Mariña Sitrin, que forma parte do equipo legal de "Ocupemos Wall Street", díxome que inicialmente a protesta ía ter lugar en Chase Praza, pero que o Departamento de Policía de Nova York pechouna en forma preventiva. Os manifestantes fóronse entón a Zucotti Park e o re-bautizaron Praza da Liberdade.

Un comunicado de prensa sen data publicado no sitio web de "JPMorgan Chase" afirma que, en resposta á doazón dos 4,6 millóns de dólares, "o Xefe de Policía da Cidade de Nova York, Raymond Kelly, enviou unha nota ao director executivo e presidente, Jamie Dimon, expresando a súa 'profunda gratitude' pola doazón da empresa". Tendo en conta o monto da doazón e os malos tratos e a violencia policial contra os manifestantes, un podería sospeitar sobre o modo que ten o xefe de Policía Kelly de demostrar a súa gratitude.

Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

© 2011 Amy Goodman

Texto en inglés traducido por Mercés Camps. Edición: María Eva Blotta e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org

Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 250 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

Escoitar

-Audio en español-
Publicado o 6 de Outubro de 2011 en Democracy Now!
_____________

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Enlaces de interese:

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

Enviado por:

"Democracy Now! en Español"

-boletin@democracynow.org-

7 de outubro de 2011 13:42

___________________________________

Levantamentos populares: de Medio Oriente ao Medio Oeste

Por Amy Goodman [*]
26.02.2011

Case oitenta mil persoas marcharon o sábado ao Capitolio do estado de Wisconsin en Madison, como parte dunha crecente protesta contra o intento do flamante gobernador republicano Scott Walker, non só de acosar aos sindicatos que nuclean aos empregados públicos, senón de desarticulalos. O levantamento popular de Madison sucede inmediatamente logo dos de Medio Oriente. Un estudante universitario veterano da guerra de Iraq, levaba un cartel que dicía "Fun a Iraq e volvín á miña casa en Exipto" ... Outro dicía, "Walker: o Mubarak do Medio Oeste".
Do mesmo xeito, en Madison circulou unha foto dun mozo nunha manifestación no Cairo cun cartel que dicía "Exipto apoia aos traballadores de Wisconsin: o mesmo mundo, a mesma dor". Mentres tanto, nun intento por derrocar ao eterno ditador Muammar Gaddafi, os libios seguen desafiando a violenta ofensiva do goberno, á vez que máis de 10.000 persoas marcharon o martes en Columbus, Ohio para oporse ao intento do gobernador republicano John Kasich de dar un golpe de estado lexislativo en contra dos sindicatos.

Fai apenas algunhas semanas, a solidariedade entre mozos exipcios e policías de Wisconsin, ou entre traballadores libios e empregados públicos de Ohio, parecese incrible.

O levantamento en Tunisia foi provocado polo suicidio dun mozo chamado Mohamed Bouazizi, egresado universitario de 26 anos de idade, que non podía atopar traballo na súa profesión. Mentres vendía froitas e verduras no mercado, en repetidas oportunidades foi vítima de malos tratos por parte das autoridades tunisianas que nun momento termináronlle confiscando a balanza. Completamente frustrado prendeuse lume, faísca que acendeu as protestas que se converteron nunha onda revolucionaria no medio Oriente e Norte de África. Durante décadas, a xente da rexión viviu baixo ditaduras -moitas das cales reciben axuda militar de Estados Unidos, sufriu violacións aos dereitos humanos, ademais de ter baixos ingresos, altas taxas de desemprego e practicamente ningunha liberdade de expresión. Todo isto mentres as elites amasaban fortunas.

Nos conflitos que vemos hoxe en Wisconsin e Ohio hai un transfondo semellante. A "Gran Recesión" de 2008, segundo o economista Dean Baker, ingresou no seu trixésimo sétimo mes sen sinais de melloría. Nun documento recente, Baker di que debido á crise financeira "moitos políticos argumentan que é necesario reducir en forma drástica as xenerosas xubilacións do sector público, e de ser posible, non cumprir coas obrigacións jubilatorias xa asumidas. Gran parte do déficit no sistema xubilatorio débese á caída da bolsa de valores nos anos 2007-2009".

Noutras palabras, os mercachifles de Wall Street que vendían as complexas accións apoiadas por hipotecas que provocaron o colapso financeiro, son quen causaron o déficit nas pensións. O xornalista gañador do premio Pulitzer, David Cay Johnston dixo recentemente: "O empregado estatal media de Wisconsin gaña 24.500 dólares ao ano. Non se trata dunha gran xubilación; o 15 por cento do diñeiro destinado a esta xubilación anualmente é o que se lle paga a Wall Street por administralo. É realmente unha porcentaxe demasiada alto para pagarlle a Wall Street por administrar o diñeiro".

Entón, mentres a banca de investimento recorta unha enorme porcentaxe dos fondos xubilatorios, os traballadores e traballadoras son demonizados e pídeselles que fagan sacrificios. Os que provocaron o problema en cambio, logo obtiveron rescates xenerosos, agora reciben altísimos salarios e bonificacións e non están sendo responsabilizados. Se rastrexamos a orixe o diñeiro, resulta que a campaña de Walker foi financiada polos tristemente soados irmáns Koch, grandes patrocinadores das organizacións que forman o movemento conservador tea party. Ademais doaron un millón de dólares á Asociación de Gobernadores Republicanos, que outorgou un apoio significativo á campaña de Walker. Entón, seica resulta sorprendente que Walker apoie ás empresas ao outorgarlles exencións impositivas e que haxa lanzando unha gran campaña contra os empregados do sector público sindicalizados?

Un dos sindicatos que Walter e Kasich en Ohio teñen na míra, é á Federación Estadounidense de Empregados Estatais, de Condados e Municipais (AFSCME, polas súas siglas en inglés). O sindicato foi fundado en 1932, no medio da Gran Depresión, en Madison. Ten 1,6 millóns de afiliados, entre quen hai enfermeiros, persoal penal, persoal de garderías, técnicos de urxencias médicas e traballadores e traballodaras da saúde. Vale a pena recordar, neste mes da Historia Siniestra, que a loita d@s traballadores e traballadoras da saúde do local Nº 1733 de AFSCME fixo que Dr. Martin Luther King Jr. fóra a Memphis, Tennessee, en abril de 1968. Como me dixo o Reverendo Jesse Jackson cando marchaba xunto aos estudantes e os seus profesores sindicalizados en Madison o martes pasado: "O último acto do Dr. King sobre a terra, a súa viaxe a Memphis, Tennessee, foi polo dereito d@s traballadores e traballadoras a negociar convenios colectivos de traballo e o dereito ao desconto da cota sindical do seu salario. Non é posible beneficiar aos ricos, mentres se deixa aos pobres sen nada".

Os traballadores e traballadoras de Exipto, formando unha coalición extraordinaria cos moz@s, tiveron un papel decisivo no derrocamento do réxime dese país. Nas rúas de Madison, baixo a cúpula do Capitolio, estase producindo outra mostra de solidariedade. Os traballadores e traballadoras de Wisconsin fixeron concesións nos seus salarios e xubilacións, pero non renunciarán ao dereito a negociar convenios colectivos de traballo. Neste momento sería intelixente que Walker negociase. Non é unha boa época para os tiranos.

Escoitar

-Audio en español-
Publicado o 24 de Febreiro de 2011 en Democracy Now!
_____________


Texto en inglés tradución: Mercés Camps, Edición: Gabriela Díaz Cortez e Democracy Now! en español, spanish@democracynow.org


Denis Moynihan colaborou na produción xornalística desta columna.

© 2010 Amy Goodman


[*] Amy Goodman é a condutora de Democracy Now!, un noticiero internacional que se emite diariamente en máis de 550 emisoras de radio e televisión en inglés e en máis de 250 en español. É co-autora do libro "Os que loitan contra o sistema: Heroes ordinarios en tempos extraordinarios en Estados Unidos", editado por Le Monde Diplomatique Cono Sur.

Texto traducido, ao Galego, por Ártabra 21, apoiando-se nos recursos públicos de tecnoloxía lingüística desenvolvidos polo o Seminario de Lingüística Informática (SLI) da Universidade de Vigo.  

Enlaces de interese:

• Democracy Now!
  http://www.democracynow.org/
• Difundindo Democracy Now! desde Galiza
  http://democracia-xa.blogspot.com/

Enviado por:

"Democracy Now! en Español"

-boletin@democracynow.org-

24 de fevereiro de 2011 22:53

___________________________________